If you do it right, you'll love where you are.

Het is dan toch eindelijk zover. Mijn laatste reisverslag vanuit het prachtige Bangladesh.

De afgelopen dagen bestonden voornamelijk uit afscheid nemen en 'laatste keren'. De laatste keer naar de Dutch Club, de laatste keer op de riksja, de laatste keer rijst met kip en pittige groenten, het laatste ijsje bij club Gelato, de laatste keer naar ICDDR,B en de laatste keer boodschapjes doen op Road 11.

Woensdag zijn we nog bij Lisa in de sloppenwijk op bezoek geweest om de beloofde les over hygiëne te geven. We waren benieuwd of het allemaal duidelijk zou zijn voor de Bengaalse docenten omdat ze niet zo goed engels spreken, maar met behulp van veel plaatjes zijn we een heel eind gekomen en zowel zij als wij vonden het hartstikke leuk.

's Middags hadden we onze afscheidsteaparty gehad, met heerlijke taart die ik met veel liefde door middel van een bot mes in stukken heb gesneden/gehakt/geprakt. Met daarnaast natuurlijk loempia's. Maar dat is vanzelfsprekend. Er werd zelfs gespeecht door enkele van onze supervisors en we ontvingen een applausje na Lauren's woorden: 'We all have a little piece of Bangladesh in our hearts.'

Vandaag hebben we nog wat afleiding gezocht door onze laatste dag te spenderen in Old Dhaka. We zijn eerst in een ontzettend wiebelbootje over de rivier gevaren terwijl tientallen roofvogels vlak boven onze hoofden vlogen (niet mijn ding). Het was wel erg leuk om de bedrijvigheid langs de kant te zien. Mensen die zich in het smerige water wassen, het klussen op gigantische boten, de groentemarkt waar pas geleverde groenten vanuit de haven worden verhandeld en een jongetje wat hard zijn best deed om een vlieger in de lucht te houden.

Vervolgens zijn we door het smerigste deel van Dhaka te voet verder gegaan. Overal lag vuilnis met resten rottend vlees waar zwermen vliegen omheen cirkelden. Verder hebben we een christelijke kerk, de beroemde Star moskee en een hindoeïstische tempel gezien. Al met al een religieus breed georiënteerd dagje dus. Verder hebben we de laatste fotosessie's met wildvreemde Bengalen gehad en toen was het helaas toch echt tijd om terug naar huis te gaan.

Ondertussen zijn alle foto's uitzocht, de koffer is gepakt dus we zijn er klaar voor om te gaan. Over 4 uur (ja, ik hoor te slapen) worden we opgehaald om naar het vliegveld te vertrekken.

Ondanks haar rariteiten ben ik in deze korte zes weken toch van dit unieke land gaan houden. Het is een geweldige ervaring geweest. Eentje die ik nooit zal vergeten. Zowel het land zelf als de bijzondere mensen hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten.

Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op m'n verhaaltjes en ik heb ontzettend veel zin om jullie allemaal weer te zien.

Dikke kus.