Āmarā khuba khuśi

Veel te lang geleden dat ik een update heb geplaatst maar dat gaat nou eenmaal wat lastig als je in de middle of nowhere zonder internetverbinding zit. Maar ok, hier komt 'ie dan toch.

Tijdens mijn vorige verslag zaten we nog tussen de baby's in het pitoreske Matlab. Sindsdien hebben we daar nog echo's gemaakt, een fietsambulance gezien (daar wil je niet met megaweeen in liggen hoor!) maar geen bevallingen meer gezien. Alle baby's bleven nog even lekker warm binnen zitten. Wel was er nog een bloedtransfusie nodig waarbij eenvoudigweg het hele ziekenhuispersoneel inclusief bewaking wordt langs gegaan om te kijken of ze een geschikte bloedgroep hebben. Wat nou Sanquin?!

Terug in Dhaka voelde echt als thuis komen. Dat was heel fijn. Diezelfde avond hebben we het grootste contrast tot noch toe in Bangladesh mee gemaakt. We zijn een drankje gaan drinken met onze begeleider vanuit Nederland, in het West Inn Hotel. Even om een beeld te schetsen: entree, door de metaaldetector, tassencontrole, met de roltrap naar de lift die ons naar de 5e verdieping van het 23 verdieping-tellende gebouw brengt, openluchtzwembad en spa vol met chique westerlingen en een drankje met een prijs waarvan een Bengaals gezien een maand kan leven. Top. Vanzelfsprekend was ik vrij underdressed in m'n spijkerbroek met t-shirt en ik kreeg het a la Bridget Jones voor elkaar om het toilet niet te snappen en mezelf vol over m'n shirt nat te spuiten met de billenwasser. Vervolgens maar onder de handendroogmachine gaan hangen om de boel te drogen terwijl het kamermeisje verbaast toe keek terwijl ze de handdoeken bijvulde. Vrij genant.

De dagen hierna hebben we vooral gevuld met werken aan ons artikel (Had ik al gezegd dat mijn laptop op wonderbaarlijke wijze uit zijn 5 dagen durende coma is genezen?), meer-dan-goed-voor-ons-is-aantal ijsjes eten bij de Gelato (zelfgemaakte hoorntjes, lekkerrrr!), Sanne midden in de nacht verrassen met ballonnen, toeters en cadeautjes voor haar verjaardag, ons vermaken in het lab door zoveel mogelijk vieze Nederlandse woorden op te noemen zonder dat onze enthousiaste microbiologen het doorhadden en feestjes vieren met een groep Turken op de Dutch Club (ORS werkt bijzonder goed tegen een kater!).

Om de Eid Holiday hier in Dhaka te ontvluchten (lees: groot slachtfeest, bloedbad op straat) hadden wij onze trip naar de Sundarbans tijdens deze periode gepland. Zo. En nu komt er een avontuur. De heenweg was een reis van 10 uur met een busje en de ferry. Onderweg nog een -tot op zekere hoogte- tamme moederolifant met baby tegen gekomen. Leek in eerste instantie hartstikke leuk en wauw en foto's maken en erop zitten natuurlijk. Alleen zag ik op een gegeven moment de bullhook (voor mensen die 'Water for Elephants' kennen, zo'n haak ja) die meneer de eigenaar gebruikte, dus ik besloot maar aan de kant te blijven staan. Toen we weg wilden vond meneer dat we niet genoeg hadden betaald waarna hij besloot mevrouw de olifant even voor het busje te parkeren en haar de zijspiegel even uit z'n scharnieren te drukken. Vrij intimiderend kan ik je zeggen. Dus snel wat extra betaald en toen ervandoor met het busje.

Uiteindelijk kwamen we aan in Khulna. Hier zouden we de eerste nacht overnachten bij familie van een leidinggevende in het ziekenhuis. Men vond het namelijk onverantwoord als we 's nachts zouden rijden waardoor we ergens moesten overnachten. We werden heel (en als ik zeg heel, bedoel ik megaverschrikkelijkontzettenderg) gastvrij ontvangen. Het was een groot festijn van continu foto's maken, knuffelen, handen schudden, de hele familie ontmoeten en 'thank-you-thank-you'. Mijn kaken deden pijn van het lachen. We hebben de zegen van Allah meegekregen van een grootmoedertje die ons eigenlijk niet meer wilde laten gaan. Tijdens het eten (veel, veel eten) stond de hele familie te kijken of het wel beviel en darna kregen we een rondleiding door het hele dorp. Na een rit van een half uur met veel gezang, geklap en foto's in de auto arriveerden we op de plaats van bestemming waar ze zo trots op waren: een brug waarover een snelweg liep. Hier werd, zoals overal hier in Bangladesh direct een bankje in de berm gepleurd zodat we zittend met ons kopje thee van het fenomenale uitzicht (nee) konden genieten. Al met al hebben we drie kwartier lang in de berm, naast een koe aan een lantaarnpaal, met ons hele gevolg thee gedronken en Bengaalse dansjes gedaan. Wederom een bizarre situatie hier in Bangladesh. We hebben hierna een goeie nacht slaap gehad (met z'n drieën in een twee-persoonsbed), een heerlijk ontbijtje, een uitgebreid afscheid en toen vertrokken we toch echt naar de Sundarbans.

De Sundarbans zijn prachtig. Echt fenomenaal. Dobberend op een bootje hebben we de dolfijnen om de boot zien springen, een krokodil voorbij zien drijven, de zeearenden over onze hoofden zien cirkelen en een zwerm vuurvliegjes geschikt voor de volledige verlichting van je kerstboom. Het is een soort kruising tussen een dierentuin, Centerparcs en een Harry Potterbos. We wanen ons continu deelnemers aan Expeditie Robinson en dit gevoel wordt versterkt door het feit dat ons kussen een steen is en ons bed een plank. Dat mag de pret echter niet drukken. We hebben meerdere boottochtjes gemaakt zowel in het donker als 's ochtends om half 7 waarbij we de flora en fauna van Bangladesh hebben ontdekt. Vooral de tocht bij zonsopkomst was onbeschrijflijk. Het was zo stil en puur natuur. Echt een heel bijzondere ervaring.

Daarnaast hebben we een tocht door het bos gemaakt met Rambo (inclusief huge geweer en safaripakje) op zoek naar tijgers. Terwijl ik m'n schoenen in de blubber verloor terwijl de krabben over m'n sokken renden sprongen de herten met baby-bambi's om ons heen en opeens waren ze allemaal weg. Onze gids meende een glimp van een tijger te hebben gezien die de oorzaak van de verdwenen hertjes zou zijn. Rambo stond direct met z'n geweer in de aanslag want deze mensetende vriendjes zijn niet voor de poes (hahaha, flauwe woordgrap). Vervolgens hebben we maar direct rechtsomkeert gemaakt en hebben we nog wel pootafdrukken gezien (ook van een babytijger!). Ondanks dat we geen tijger hebben gespot hebben we wel resusapen, wilde zwijnen, reuzevaranen, bavianen en een rotspython gezien. Die laatste vaarden we bijna aan met onze boot. Maar 'no worries' volgens de gids, 'it's not toxic'. Nee. Maar het is wel een megawurgslang. Verder hebben we nog een strandje gezien waar 5 jaar geleden nog veel huisjes stonden maar die door de cycloon van 2007 allemaal verwoest zijn. Het enige wat over was waren boomstronkjes. Ondanks dat het er prachtig was gaf dat gegeven het wel wat lugubers. De rest van onze tijd hebben we gespendeerd met genieten van het uitzicht, boeken lezen, kaartspelletjes doen en toekijken hoe onze 8-koppige bemanning zich voor ons uitslooft. Hier ga ik nooit aan wennen.

We hebben nog een klein dorpje bezocht waar de andere meiden een potje voetbal hebben gespeeld met de Bengaalse jeugd terwijl ik als fanatiek supporter aan de kant stond met het halve dorp om me heen om iedereen aan te moedigen. Het commentaar werd geleverd door middel van de luidspreker die normaal wordt gebruikt om de oproep tot gebed te doen. Hilarisch. In hetzelfde dorpje kwam er op een gegeven moment en groepje kiddo's naar ons toe die ons aan meneer Kodam Ali wilden voorstellen. Wij dachten dat we met de plaatselijke dorpsgek te maken hadden maar het bleek en klein, verstoten baby-aapje te zijn die door het hele dorp was geadopteerd. Tijd voor foto's en een knuffelsessie maar meneer was het al snel beu en besloot mij liefkozend in m'n arm te bijten. Zoals het hoort. Helaas kwam aan al het plezier een einde en zijn we hierna met onze boot weer richting Mongla gevaren om in ons hotel te overnachten.

In het hotel hebben we eerst allemaal uitgebreid gedoucht en twee keer ons haar gewassen. Dat was wel nodig na vier dagen niet. Vervolgens met onze verbrandde hoofden wederom rijst met kip en groenten gegeten en toen heerrrrrlijk geslapen op een matras. Nu zijn we terug in Dhaka waar de straten uitgestorven zijn, het vuilnis overal ligt en er op sommige plaatsen een geur van bloed en dode koeien hangt.
Eid Mubarak (Gelukkige Eid)!

Zo. Voor zover mijn megaontzettendgrotelange verslag. Het gaat hier allemaal top maar helaas zit het er bijna op. Over 5 dagen sta ik weer op Nederlandse grond. Tot die tijd zijn we allemaal heel vrolijk: Āmarā khuba khuśi!