Hele dunne baby's en mega dikke moeders.
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Eva
16 Oktober 2012 | Bangladesh, Chāndpur
Het moest weer even duren vanwege wat drukte maar het is weer tijd voor een update!
M'n vorige verslag eindigde met onze start op de nutrition afdeling dus daar zal ik maar even mee verder gaan.
De week op nutrition bestond vooral uit kindjes. Heel veel kindjes. Nu zullen sommigen van jullie zich misschien wat zorgen maken bij de gedachte aan mij in combinatie met kindjes maar ik word er wonderbaarlijk genoeg steeds beter in. M'n dagen waren dus onder andere gevuld met gekke-bekken-trekken met een kindje in een prinsessenjurk, vastzitten aan een baby die m'n vinger in beslag had genomen en heel hard lachen (mocht eigenlijk niet maar het klonk zo hilarisch) om een baby die door het gat van z'n bed in de emmer (met inhoud) eronder was gevallen.
Ik heb me echt goed vermaakt op deze afdeling vooral omdat de opdracht van mij en Lieneke over ondervoeding gaat dus we konden eindelijk fanatiek aan het werk.
Toch is het niet allemaal lachen, gieren, brullen want al met al zijn die kindjes wel gewoon erg ziek en zijn de ouders vaak arm. Om deze laatste reden vroegen sommige moeders ons zelfs of we hun kindje mee wilden nemen omdat we in Nederland beter voor ze kunnen zorgen. Ook kwamen we een situatie tegen waarin een moeder al een kind had verloren, haar man had haar verlaten en nu was haar andere kindje ook nog ziek. Hartverscheurende momenten zijn dat.
Vorige week donderdag zijn we op fieldtrip naar Shahjadpur geweest. Het was een lange reis van totaal zo'n 11 uur vanwege de massale verkeersdrukte. Ik verbaas me elke keer nog over hoe dat hier in z'n werk gaat. Vrolijk beschilderde vrachtwagens proppen zich voor soortgenoten, volgepakt met allerlei verschillende beesten. Riksja's, CNG's en een bus met 6 Hollandse meisjes proberen zich hier doorheen te worstelen. Inhalen kan zowel links als rechts, stapelen is de trend en van een 2-baansweg wordt met behulp van de berm een 4-baansweg gemaakt.
Uiteindelijk zijn we gelukkig veilig aangekomen en kregen we eerst thee (met vanzelfsprekend veeeel melk met veeeel vel en veeeel suiker) en een mierzoete melk-suikerbal. Dit walgelijke gevaarte wist Sanne vakkundig in haar tas weg te smokkelen en ik overwoog hem te prakken zodat het minder leek maar uiteindelijk heb ik hem met een schuldbewuste glimlach maar opzij geschoven.
Hierna zijn we naar het ziekenhuis gegaan en al snel bleek dat ze in dit dorpje geen westerlingen gewend zijn. Sterker nog, ons werd verteld der een keer een Fransman is geweest en verder niet, dus 6 meisjes was een grote shock voor de lokale bevolking. We hadden dan ook al snel een gevolg van minstens 50 mensen achter ons aan die foto's van en met ons wilden. Heel bizar.
In het ziekenhuis lag onder andere een moeder met een tweeling die via een keizersnede in de niet al te fris uitziende operatiekamer ter wereld was gebracht. Hoge dosis schattigheid met een onhygienisch randje dus. Dit laatste gold ook voor een donker schuurtje bij het huis van een soort verloskundige waar vrouwen konden bevallen waar we ook zijn wezen kijken.
Vlak voor vertrek hebben we nog (niet met onze billen bloot) melk uit een kokosnoot gedronken. Niet te pruimen maar altijd goed voor de foto. Het was heel leuk om weer een nieuw stukje Bangla te zien met al die lieve, gastvrije mensen en kilometers groen om ons heen. Bij vertrek rende het halve minderjarige dorp nog achter het busje aan dus als Beatrix op prinsjesdag hebben we ze allemaal gezellig uitgezwaaid.
Het weekend daarna hebben we fanatiek geshopt met als resultaat een gigantische hoeveelheid souvenirs en cadeautjes voor het thuisfront. Verder gelunched bij een soort KFC. Of zoals het hier heet: BFC, vergelijkbaar met de Subfactory (in plaats van Subways) en Chickenking (in plaats van Burgerking). Werkelijk waar alles is nep of nagemaakt evenals de gebrande dvd's en computerspellen die ze overal verkopen. 's Avonds gezellig met wat andere Nederlanders een drankje gedaan in de Dutch Club en bij gebrek aan ander vervoer met 3 personen op een Riksja terug naar huis te gaan. Niet ideaal maar uiteindelijk wel met veel herrie en gelach met onze Riksjarijder veilig thuis gekomen.
Zaterdag's ben ik nog met wat meiden naar Central Dhaka gegaan om een supergrote markt te bekijken waar ze (levende) eenden tot slippers tot tweederangs H&M-kleding verkopen. Vervolgens via het universiteitsterrein (ode aan de nieuwbouw van het EMC) via een park (ode aan het Euromastpark) vlak voor een gigantische regenbui aan (ode aan de kleine drupjes in Nederland) naar een klein restaurantje gelopen voor lunch. Hierna nog bij een rustgevend Boedhistisch klooster wezen kijken wat volledig uit de toon viel bij het altijd drukke Dhaka. Ze hadden superblije, goed verzorgde honden; een schril contrast met een eenzame kitten die we eerder daarvoor in de goot hadden zien schreeuwen. Tenslotte met een CNG (groen gevaarte wat met 50 km/h door het grote verkeer crosst) terug naar huis gekeerd.
Zondag hebben we onze koffer gepakt en zijn we naar Matlab vertrokken. Dit is een rustig, groen dorpje in Chittagong waarvan de bewoners een grote onderzoekspopulatie zijn. Werkelijk waar alle demografische gegevens worden geregistreerd wat het dorp ideaal maakt voor onderzoek. Het ziekenhuis zelf is vooral gericht op maternal and child's health. In het guesthouse bleek geen Wifi te zijn en maar 2 computers met internet dus dat is wat problematisch met onze opdracht.
Eerst hebben we een rondleiding door het ziekenhuis gehad en we hebben ons nummer aan de verpleging gegeven zodat ze konden bellen als er een bevalling zou plaatsvinden. We verwachtten dit natuurlijk niet meteen maar om 1 uur 's nachts werd ik dan toch wakker gemaakt door Sanne: er was een bevalling gaande. Dus hop, kleren aan, lenzen in en gaan! Aangekomen lag de eerste vrouw al te bevallen en de tweede lag op een bedje te wachten tot het haar beurt was. De eerste baby werd om half 2 geboren na wat moeite met ademhalen omdat de navelstreng om de nek zat. De moeder was uitgescheurd en moest worden gehecht maar dat moest maar even wachten aangezien moeder 2 op springen stond. De tweede baby werd om 2 uur geboren na een wat vlottere bevalling maar deze moeder moest worden ingeknipt. Ondertussen waren er nog twee kreundende moeders binnen gekomen dus het was duidelijk spitsuur. Om 4 uur lag ik uiteindelijk weer in bed met gemengde gevoelens. Het was interessant om eens mee te maken maar het was wel een grote hoeveelheid pijn, bloed en ik mistte de blijdschap bij de moeder bij het zien van haar baby. Heel anders dan in Nederland dat was echt apart.
Sinds die nacht heb ik nog twee bevallingen gezien waarvan een die echt ontzettend lang duurde. Moederlief was de vorige avond binnen gekomen en uiteindelijk is haar kindje rond een uur of 2 's middags geboren. In Nederland zou allang een keizersnede zijn uitgevoerd ook omdat het kindje niet goed lag maar door gebrek aan geld wordt dat hier zo lang mogelijk uitgesteld. Ik merk dat ik de bevallingen interessant vind om te zien maar er is echt niks rooskleurigs aan. Terwijl de verpleegkundigen in een soort zwarte slagersschort aan een babyhoofd lopen te trekken ligt moeder te vergaan van de pijn. Ik pas voorlopig nog even.
Gisteren is verder m'n laptop helaas nog overleden. Subtiel gezegd bijzonder vervelend want ik had net alle Bangladeshfoto's uitgezocht en daarnaast stond een deel van het verslag van mij en Lieneke erop. Even een middagje chagerijnig dus maar daarna gezellig spelletjes gedaan met z'n allen en vannacht zonder oproep van de babyfoon geslapen.
Vandaag geen bevalling gezien maar wel echo's en een vaginaal toucher waarvan twee van ons hem zelfs mochten doen. Dat was wel even spannend. Vanavond zoals elke avond hier in het guesthouse goed gegeten ondanks mijn teruggekeerde ' loosy stool'.
De tijd vliegt voorbij en ik heb het nog steeds naar m'n zin ondanks dat ik heel veel zin heb om iedereen weer te zien. Tot nu toe moeten jullie het maar met een dikke virtuele knuffel doen!
-
16 Oktober 2012 - 22:11
Jacomama:
Het is weer een geweldig stuk om te lezen Eva, vooral dat gedeelte over de hoeveelheid cadeautjes en souvenirs, haha!
Volgens mij moet je gewoon schrijver worden in plaats van dokter, ik zie 't allemaal zo voor me. Kus! -
16 Oktober 2012 - 23:20
Anneloes:
Zo, bijgelezen en me meteen maar even geabonneerd op je blog zodat ik niks meer mis ;) (waarom heb ik dat niet al eerder gedaan?). Maar wat tof om te lezen allemaal joh, Eef. Zo maak je je druk om Nederlandse oudjes in een revalidatiecentrum en zo maak je aan de lopende band Bengaalse bevallingen mee, bizar! En wat verschrikkelijk balen van je laptop man! Ben je nou foto's kwijt of had je het al toevallig op je awesome externe harde schijf staan? Ik zal er verder niet meer op doorgaan, want ik lees dat je (zeer bewonderenswaardig) het voor elkaar hebt gekregen om het na 1 middag chagrijnig zijn naast je neer te leggen.
De tijd vliegt inderdaad! Ik heb al meerdere malen 'Eva terug uit Bangladesh' in m'n agenda langs zien komen bij het plannen van velerlei activiteiten in de nabije toekomst. Geniet er nog maar van!
Dikke knuffel -
17 Oktober 2012 - 11:08
Lot:
Eva! Nice dat er weer een update is :-) Interessant om je blog te lezen, maar wel bizarre verhalen zeg... Heftige dingen allemaal, maar het lijken me mooie en goede ervaringen om mee te nemen terug naar Nederland.. Geniet er nog van daar!
Liefs
P.S. Ik zou graag bij je blijven slapen in Rotterdam in november 2 nachtjes, maar daar hebben we het later wel over haha! -
17 Oktober 2012 - 13:17
Eva Schippers:
Thanks voor de leuke reacties!
Anneloes, af en toe komt er nog een vleugje chagerijnigheid voorbij maar ik heb me er maar bij neergelegd ;)
Alles staat op m'n externe harde schijf behalve de foto's hier uit Bangladesh die ik net allemaal had uitgezocht en een deel van ons verslag. Dus dat is een beetje balen maar het is niet anders.
Lot, inderdaad bizar maar wel echt one big experience! En dat blijven slapen is vanzelfsprekend geen probleem :) -
17 Oktober 2012 - 14:27
Eva Schippers:
Er was even een groot deel reisverslag verdwenen maar het is er weer! :) -
17 Oktober 2012 - 20:16
Lara:
Eef, wat schrijf je leuk!
Geniet lekker van je tijd in Bangla! Tot snel in het luxe Rotterdam
xX Lara -
17 Oktober 2012 - 20:20
Lara Van De Lande:
Eef, wat schrijf je leuk!
Geniet lekker van je tijd in Bangla! Tot snel in het luxe Rotterdam
xX Lara -
18 Oktober 2012 - 09:48
Linda:
Whoehoeee, wat leuk om weer een blog te lezen! En wat een dingen maak je mee zeg. Heel 'leuk' om te lezen. Misschien moeten ze dit op middelbare scholen laten lezen. Lijkt me een goed anticonceptiemiddel ;) In ieder geval heb ik besloten dat, mocht het ooit zover zijn, ik liever niet in Bangladesh wil bevallen. Haha!
En je komt al een beetje- bijna thuis! Fijn :D
xxx -
18 Oktober 2012 - 19:46
Riëlle:
Leuke blog eef! Klinkt heel spannend en stoer om daar te zijn. Nog even genieten van alles en veel leuke dingen meemaken! Ik zeg altijd maar zo: verhalen van eva zijn leuk om te lezen, maar leuker om te horen van eva zelf!
Dikke knuffel en veel succes daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
